10.XI.1957, Pazar,
Devlet Konservatuvarı için

ATATÜRK

(19. ölüm yıldönümünde)

            Bugün burada Ata’yı anmak için toplandık. Yalnız biz değil, şu anda onu her Türk anıyor; bizim gibi bir araya toplanan herkes onun hatırasını yad ediyor. Çünkü Türk vatanının kurtarıcısı Atatürk, 19 yıl önce bugün ebediyete intikal etmişti; 19 yıl önce bugün, Türk’ün, insanlığın büyük önderi Atatürk, ölmezlik sırrı ile müjdelenmişti.

            Varlığımızı, millî duygumuzu, geleceğe olan inancımızı olduğu kadar, sanat zevkimizi, estetik idealimizi de hep Ata’ya borçluyuz. Bugünün Türk sanatına çağdaş sanat yanında eşitlik veren bilgi, görgü ve ihtisası da sırf onun irşadı ile burada, Devlet Konservatuvarında edindik. Bu özlü kültür yuvası değil midir ki, Türk sanat musikisine, ilmin ve estetiğin milletlerarası değerdeki müşterek metod ve tekniğinden faydalanma imkânını vermiş, kültürlü Türk müzisyenlerine, öz sanatın bütün yollarını açmıştır. O halde Devlet Konservatuvarı, Atatürk’e olan sevgi ve şükranını, büyük Türk milletinin sanat zevk ve anlayışını geliştirme yolunda üzerine aldığı mukaddes vazife ile ifade etmiş oluyor. Çünkü ulu önderimiz Atatürk, “Bir ulusun yeni değişikliğinde ölçü, musikide değişikliği alabilmesi, kavrayabilmesidir” dememiş miydi?

            İşte bugün böylesine bir büyüğün manevi huzurunda toplanmış bulunuyoruz. Her şeyimizi kurtarıcılık vasfına borçlu olduğumuz büyük Ata’nın 19 yıl önce öldüğü günü şurada huşu içinde anarken, her şeyde olduğu gibi, sanatta da onun yolunda yürüdüğümüzü düşünerek teselli buluyoruz.